Po niedawnym krótkim pobycie w Polsce tak sobie zlepił nasz polsko-amerykański wnuk polskie nie i angielskie no [nou] i tak teraz mówi. Bardzo nam się to podoba, choć chyba znaczy, że niełatwa jest droga do dwujęzyczności.
Wg psycholingwistów nie ma problemu (poza częstszym 'mieniem czegoś na końcu języka'), jeśli każde z rodziców do dziecka mówi cały czas w jednym języku (do siebie mogą różnie) i nie mają kompleksów, np. nie przestawiają się na siłę w domu na język otoczenia (wtedy zamiast dwujęzyczności może wyjść zerojęzyczność -- człowiek żadnym językiem nie mówi jak rodowity uzytkownik). Pamiętam z jednej strony historię bystrego dzieciaka, który od członków rodziny nauczył się angielskiego, rosyjskiego i chińskiego, a z drugiej badania młodych Szwedów w Finlandii i Finów w Szwecji -- i prestiż, i prawo działa na korzyśc tych pierwszych, więc przeciętnie lepiej sobie radzą, ale to kwestia nieumiejętnego przestawiania sie na bardziej prestiżowy język, a nie uczenia dwóch języków naraz w ogóle. Tym gorsze są twierdzenia Jugendamtów o odbieraniu dzieci obcokrajowców "dla ich dobra".
Wg psycholingwistów nie ma problemu (poza częstszym 'mieniem czegoś na końcu języka'), jeśli każde z rodziców do dziecka mówi cały czas w jednym języku (do siebie mogą różnie) i nie mają kompleksów, np. nie przestawiają się na siłę w domu na język otoczenia (wtedy zamiast dwujęzyczności może wyjść zerojęzyczność -- człowiek żadnym językiem nie mówi jak rodowity uzytkownik). Pamiętam z jednej strony historię bystrego dzieciaka, który od członków rodziny nauczył się angielskiego, rosyjskiego i chińskiego, a z drugiej badania młodych Szwedów w Finlandii i Finów w Szwecji -- i prestiż, i prawo działa na korzyśc tych pierwszych, więc przeciętnie lepiej sobie radzą, ale to kwestia nieumiejętnego przestawiania sie na bardziej prestiżowy język, a nie uczenia dwóch języków naraz w ogóle. Tym gorsze są twierdzenia Jugendamtów o odbieraniu dzieci obcokrajowców "dla ich dobra".
OdpowiedzUsuń