Tradycja francuska włożyła mu [królowi Henrykowi IV] w usta takie oto wyznanie na temat swojego przyrodzenia (...)
To znowu „Polityka” (nr 21, z 22 maja), piórem Ludwika Stommy.
Dopisek
Wyznanie było takie: Do czterdziestego roku życia myślałem, że to kość.
Broniłbym -- to brzmi naturalnie, a król jest w zdaniu jedynym bytem, który może mieć przyrodzenie; gdyby napisano "jego" albo "własnego", tak samo można by się skarżyć, że brzmi, jakby to "zdanie" miało przyrodzenie. Na pewno nie jest to wpadka tej miary co "idąc do szkoły, padał deszcz", też nawiasem mówiąc zupełnie jednoznaczne (Francuzi nie krzywią się na "l'appetit vient EN MANGEANT").
OdpowiedzUsuń